نیوجرسی
نیوجرسی‌هایی که امروز استفاده می‌شوند، موانع بتنی قابل حملی هستند خطوط ترافیک را از هم جدا می‌کنند.
در وهله اول، این قطعه‌ها طوری (و برای آن) طراحی شده‌اند که اجازه ندهند خودروها به مسیر روبه‌رو منحرف شوند و تصادف‌های شاخ‌به‌شاخ اتفاق بیفتد. به لطف زاویه کم لبه‌هایشان، نیوجرسی‌ها حتی در صورت بروز تصادف هم خسارت را کاهش می‌دهند.
احتمالا تنها در ایران به این مانع‌ها می‌گویند «بلوک» نیوجرسی. این قطعات در انگلیسی به «مانع جرسی» (Jersey barrier) معروف هستند. اما به دلیل رنگ و متریال مشابه با بلوک‌های سیمانی، به بلوک نیوجرسی معروف‌اند. این قطعات با نام‌های دیوار جرسی، برآمدگی جرسی، بتن نیوجرسی و بعضا حتی نیوجرسی باربر هم شناخته می‌شوند.
البته این بلوک‌ها کاربردهای دیگری هم دارند. اجازه دهید ببینیم سایر کاربردهای نیوجرسی بتنی چیست:
• تغییر مسیر ترافیک و چند خطه کردن جاده‌ها
• جداسازی فضا (مثلا در پمپ بنزین‌ها و پایانه‌ها)
• محافظت از کارگرهای پروژه‌های عمرانی و عابران پیاده
هدایت رودخانه‌ها، سیل بند و جلوگیری از انتشار آتش در جنگل‌ها
این موانع یک ارتقای چشمگیر در مقایسه با گاردریل‌ها بودند؛ چون مقاومت بیشتری داشتند و در اثر ضربه جمع یا کاملا از جا کنده نمی‌شدند. در ادامه خواهیم دید تاریخچه نیوجرسی جاده چیست، و چگونه از گذشته تا الان توسعه یافته‌اند.
مصالح بلوک نیوجرسی چیست
نیوجرسی ترافیکی «بتنی» از مواد اولیه زیر تشکیل می‌شود:
• سیمان؛ که ویژگی‌‌های آن باید با استاندارد شماره ۳۸۹ برای سیمان پرتلند تیپ ۱ و ۲ تطبیق داده شود.
• سنگدانه‌ها؛ شامل ماسه، شن عدسی و شن بادامی که باید با استاندارد شماره ۳۰۲ تطبیق داده شوند.
• آب؛ که باید عاری از مواد آلی، قلیایی و اسیدی، و هماهنگ با استاندارد شماره ۱۴۷۴۸ باشد. بنابراین آب آشامیدنی برای اینکار مناسب نیست، چون کمی اسیدی است.
• افزودنی های بتن؛ که می‌توانند به شکل مایع یا پودری باشند. این مواد با هدف افزایش کیفیت و ایجاد سطح یکنواخت به کار می‌رود.
• میلگرد؛ که مقاومت قطعات را بالا برده و انحرافات را کاهش می‌دهد. مقاوت کششی این میلگردها باید بالا (حداقل ۴۰۰ مگاپاسکال) باشد.
